Τα ενυπόγραφα άρθρα δεν απηχούν αναγκαστικά τις απόψεις του συνδυασμού. Δημοσιεύονται στο πλαίσιο του υγιούς και διάφανου διαλόγου και οι συντάκτες φέρουν την ευθύνη της υπογραφής τους.
Είμαι ένας επώνυμος, ανώνυμος πολίτης. Επώνυμος για την οικογένειά μου και τους λιγοστούς φίλους μου. Aνώνυμος για όλους τους άλλους μα περισσότερο για τις αρχές του τόπου μου. Προσπαθώ να περπατώ με σκυφτό το κεφάλι να μη βλέπουν το πρόσωπό μου, να μη με θυμούνται. Βλέπετε έχω ένα αυθαίρετο αποθηκάκι που έφτιαξα για να βάζω το βαρελάκι με το κρασί και φοβάμαι μήπως το βρουν. Ίσως το ξέρουν αλλά δεν με ενοχλούν όπως δεν τους ενοχλώ κι εγώ για τις δικές τους παρανομίες. Το κακό είναι ότι οι δικές τους έχουν γιγαντωθεί τόσο πολύ που έχουν πνίξει τον τόπο.
Είμαι ένας ανώνυμος πολίτης που γίνεται επώνυμος στις κηδείες στους γάμους και σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις. Είναι κοντά μου στο θρήνο μου και στις χαρές μου, την στιγμή της χαιρετούρας πάντα. Ευτυχώς το μόνο τους μέλημα είναι πώς θα χαιρετήσουν περισσότερους, έτσι περνώ και πάλι απαρατήρητος. Όταν πλησιάζουν οι εκλογές η παρουσία τους είναι πιο εντατική αλλά δε με πειράζει, όλο και κάτι θα κερδίσω εγώ και οι γειτόνοι μου αυτή τη περίοδο. Θα περισσέψει και για το δικό μας δρόμο λίγο μπετό που τώρα μοιάζει με κατσικόδρομος.
Είμαι ένας ανώνυμος πολίτης που αγαπά την τέχνη, την ιστορία, την παράδοση, τις πολιτισμένες κοινωνίες όλου του κόσμου, γι αυτό με λένε υποτιμητικά κουλτουριάρη. Απογοητεύομαι όχι γιατί με υποτιμούν, αλλά γιατί απ’ ότι φαίνεται έχουν ξεχάσει τι σημαίνει πολιτισμός και κουλτούρα. Πώς να εξηγήσω αλλιώς το αδόκιμο της λέξης;
Γράφει ο Γιάννης Μαυρογιαννόπουλος: «Κουλτούρα σημαίνει καλλιέργεια, σημαίνει ανάπτυξη σημαίνει γνώση περί του αντικειμένου. Ο Έλληνας είχε ανέκαθεν πολιτισμό. Είναι και πρέπει να είναι υπερήφανος για τον κληρονομικό του πολιτισμό. Αποκλείεται να υπάρχει λαός, επί προσώπου γης, που να αγνοεί ή και να μην παραδέχεται την ιστορία του κολοσσού του Ελληνικού πνεύματος! Ακόμα και να μη ζηλεύει! Το ατύχημα όμως έγκειται στην αδιαφορία που έδειξε και δείχνει ο Έλληνας, κατά καιρούς, στην πολιτιστική μας κληρονομιά δια μέσω των αιώνων και περισσότερο ο σημερινός Έλληνας»
Νομίζω το οπισθοδρομικός θα μου ταίριαζε περισσότερο.
Είμαι λοιπόν ένας ανώνυμος οπισθοδρομικός πολίτης και ποτέ δεν κατάλαβα τον φανατισμό στις ομάδες και στα κόμματα. Μπλε, πράσινα, κόκκινα ανθρωπάκια βρίζουν το ένα το άλλο, μη βλέποντας τίποτε πίσω από τη σημαία που κρατούν ή δεν κρατούν στα χέρια. Όμως κανένα χρώμα δε θα ήταν αυτό που είναι αν δεν είχε δίπλα του όλα τα άλλα. Γι αυτό και το ουράνιο τόξο μας συναρπάζει και μας συγκινεί, γιατί έχει και τα εφτά του χρώματα δεμένα τόσο σφιχτά, που το ένα εισχωρεί σχεδόν στη θέση του άλλου.
Είμαι ένας ανώνυμος και απαισιόδοξος πολίτης γιατί βλέπω ακούω και κυρίως νιώθω γύρω μου ανώνυμους πολίτες, που φοβούνται, που ξεγελιούνται από τα πλαστά γεμάτα υποσχέσεις χαμόγελα, που δεν πιστεύουν πια στον πολιτισμό το κύριο χαρακτηριστικό μιας ακμάζουσας κοινωνίας και το χειρότερο απ΄όλα δεν μπορούν να δουν το ουράνιο τόξο που ήδη έχει εγκατασταθεί στον ουρανό τους.
Παρόλα αυτά συνεχίζω να ελπίζω!
Μ.Κ.
(τα στοιχεία είναι στη διάθεση των διαχειριστών του blog)
Κίνηση Ενεργών Πολιτών Μυκόνου* ΚΕΠοΜ 
Ανώνυμε πολίτη.
Έχεις πάντα την ευκαιρία να γίνεις επώνυμος,
ειδικά σε ένα τόσο μικρό τόπο, και
να αλλάξεις τα πράγματα. Ειδικά ο πολιτισμός και η παιδεία θέλουν
πολύ δουλειά, προσήλωση στο στόχο,υπομονή και επιμονή. Εκτός και είσαι όντως οπισθοδρομικός που δεν το πιστεύω.
»Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο» Μ. Γκάντι.
Ανώνυμε συμπολίτη
-Δεν καταλαβαίνω γιατί κρατάς χαμηλά το βλέμμα σου σχεδόν ενοχικά. Η δουλειά που κάνεις με τον εαυτό σου για να ξεπεράσεις τους φόβους σου από εμένα τουλάχιστον κρίνεται ως αποτελεσματική και πιστεύω πως σε βάζει σε γόνιμο δρόμο. Από τη στιγμή μάλιστα που απευθύνεις δημόσιο λόγο, όχι μόνο ξεπερνάς τους φόβους σου αλλά βρίσκεις υποστηριχτές και συμπαραστάτες. Πάντα αξίζει ένα μεγάλο μπράβο σε κάθε πράξη που ξεπερνά τον εαυτό μας γιατί η πράξη αυτή μεταθέτει τα όριά μας· τα επεκτείνει.
-Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί δεν μπορείς να διακρίνεις την πολιτική πράξη από τα του οίκου σου. Πιστεύει άραγε κανείς πως οι πολιτικοί, οι ενεργοί πολίτες ή οι διανοούμενοι έχουν το αλάθητο; Τα λάθη είναι των ανθρώπων και χωρίς αυτά η πορεία της ανθρωπότητας παρερμηνεύεται. Μόνο τα συστηματικά και ενσυνείδητα λάθη είναι αυτά που παραπέμπουν σε κάποιου είδους παθογένεια ή ανηθικότητα. Και ένα «παρανομάκι» δεν είναι δα λάθος τέτοιου μεγέθους -«ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω»…
Οι όποιες πολιτικές θεωρίες, χωρίς τα ανορθόδοξα -βλέπε λάθη της κοινωνικής συμπεριφοράς, δεν διορθώνονται δηλαδή δεν εξελίσσονται. Ποιος άραγε είναι υπεύθυνος για ένα παράνομο; Αυτός μόνο που το κάνει ή ένα ολόκληρο πολιτικό οικονομικό, κοινωνικό, σύστημα που τρέφεται από την παρανομία; Άσε που το «παρανομάκι» συμβάλλει στη μείωση του ελλείμματος με τα τέλη νομιμοποίησής του. Και αν πρέπει να μιλήσουμε για «παρανομάκια» προτιμώ να μιλήσουμε για αυτά της οικονομίας…μιας και πρόκειται και για δημόσιο χρήμα. Μην ανησυχείς λοιπόν. Υπάρχουν συνειδητές κατάντιες!
-Δεν καταλαβαίνω γιατί τόσος φόβος στη ψυχή σου. Το πρώτο πράγμα που παθαίνει κανείς φοβούμενος είναι να απολέσει την πολιτική του ιδιότητα -παύει δηλαδή να είναι πολίτης, και έπειτα γίνεται πελάτης ενός πολιτικού συνασπισμού, ώστε να μπορέσει να εξυπηρετηθεί. Οδηγείται έτσι στην παθητική υπακοή και στην αμοιβαία καχυποψία, καταλήγοντας στον εξευτελισμό. Φοβάμαι σημαίνει είμαι πελάτης. Αυτό ας γίνει επιτέλους γνωστό. Φοβούμενοι, είτε με την παρουσία μας στην πολιτική είτε με την απουσία μας, θα εξυπηρετήσουμε αυτόν που μας καλύπτει το φόβο. Την στιγμή όμως της αυτοκριτικής, όταν ακούγονται «οι κραυγές των τύψεων» ή αλλιώς η «σιωπή των αμνών», ποιόν θα καλέσουμε να μας ηρεμήσει; Προτιμώ να μοιράζομαι τον πόνο μου σε μια πλατεία παρά να κρύβομαι στο παράνομο αποθηκάκι μου. Το κρασί το θέλω σε κάθε περίπτωση και θέλω να το πιω μαζί σου!
-Δεν καταλαβαίνω γιατί να σε ενοχλεί η λέξη «κουλτουριάρης». Κουλτουριάρης δεν είναι αυτός που απλά ασχολείται με τον πολιτισμό, αλλά εκείνος που κρατώντας την σκέψη του άγρυπνη και την συμπεριφορά του σε εγρήγορση ανακατεύεται στη δημόσια ζωή, παρεμβαίνει, κρίνει, καθοδηγεί, καυτηριάζει, ενοχλεί με τρόπους ουσιαστικούς ώστε να μπολιάσει την δημόσια ζωή και την περιρρέουσα σκέψη με το μπόλι της αμφιβολίας, δίνοντας έτσι μια γόνιμη κριτική ματιά στα πράγματα και στην πορεία τους. Ο όρος κουλτουριάρης ή διανοούμενος χρησιμοποιείται τώρα εδώ και δύο αιώνες, ενώ η έκφραση «όταν ακούω να μιλάνε για κουλτούρα τραβάω πιστόλι» είναι καθημερινά σε χρήση από πολλούς πολιτικούς στην Ευρώπη, ιδιαίτερα δε τελευταία στην γειτονική μας Ιταλία, όπου ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι και οι υπουργοί του εξαπολύουν μύδρους εναντίον επωνύμων εκπροσώπων της διανόησης. Δεν νομίζω όμως πως έπειτα από όλα αυτά οι κουλτουριάρηδες ή διανοούμενοι σταμάτησαν να σκέφτονται και να καυτηριάζουν. Αντίθετα! Από την άλλη πάλι στο έργο «Le socialisme et les intellectuels»ν ο Λαφάργκ, περιγράφει τους διανοούμενους που προέρχονται ή υποστηρίζουν τον δεξιό πολιτικό χώρο ως «παλιάτσους της τάξης που πληρώνει». Και πάλι· δεν νομίζω πως οι δεξιοί κουλτουριάρηδες σταμάτησαν να σκέφτονται και να καυτηριάζουν αλλά ούτε καν παραπονέθηκαν.
Φίλε ανώνυμε. Είσαι «κουλτουριάρης» και μπράβο σου. Πρωτίστως όμως είσαι άνθρωπος σκεφτόμενος, πολίτης ενεργός! Άρα υπάρχεις δυναμικά.
-Δεν καταλαβαίνω το ωραίο ουράνιο τόξο, τα χρώματά του και την ομόνοια. Εδώ θα διαφωνήσω λίγο εντονότερα. Είναι διαπιστωμένο γεγονός και παγιωμένη αξία στην αγωνιστική συνείδηση, πως μόνο η δυσπιστία απέναντι σε όλες τις εξουσίες -χωρίς αυτή να καταντά λαϊκισμός, μπορεί να αποτελέσει στοιχείο της δημοκρατικής αρετής της επαγρύπνησης. Ας μη σε χαιρετάνε όλοι στις κηδείες λοιπόν. Την ίδια αξία θα έχεις.
– Καταλαβαίνω όμως και επιδοκιμάζω την ανωνυμία σου ως μια πράξη που εμπεριέχει ή καλύτερα ενσωματώνει εκατοντάδες συμπεριφορές συμπολιτών μας. Η ανωνυμία σου γίνεται μία αφορμή να μιλήσουμε ώστε να απο-ενοχοποιήσουμε όλους αυτούς που φοβούνται ή νιώθουν πως κρίνονται ή πως τους εκμεταλλεύονται. Όλα αυτά είναι τα στοιχεία του πολιτικού παιχνιδιού. Ή το παίζεις το παιχνίδι ή κλαις μονάχος τη μοίρα σου σε κάποιο αποθηκάκι. Και το παιχνίδι παίζεται χωρίς πιστόλια και εκφοβισμούς. Τα πιστόλια καταδικάζουν τους ανθρώπους στη «μοίρα του τίποτα» και γρήγορα καταδίκες τέτοιες έρχονται στο φως. Η ιστορία των ανθρωπίνων πράξεων το έχει δείξει. Και πάλι σε προτρέπω να μη φοβάσαι.
και φίλε Γιάννη: Ναι: «να γίνουμε ο καθένας η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο». Εμένα όμως μου αρέσει ο ανώνυμος πολίτης να έχει την ίδια αξία με τον επώνυμο. «Το επώνυμο» γλιστρά πολύ εύκολα προς το πελατειακό… και κάνει παπαγαλάκια. Για δες πόσες απομιμήσεις Gucci κυκλοφορούν γύρω μας! «Το ανώνυμο» όμως παραμένει πιο κοντά στο Θεσμικό…κι αν όχι κρίνεται πιο εύκολα. Ας αφήσουμε λοιπόν τον ανώνυμο στην ανωνυμία του, τον τρελό στην τρέλα του και τον ιδιώτη στα περίκλειστα τείχη του. Τη συνειδητότητα να θηρεύσουμε – πρώτα τη δική μας και μετά των άλλων. Αυτό θα ταράξει τα ύδατα και γι’ αυτό αξίζει όλοι μας ως πολιτικοί ή πολίτες να προσπαθήσουμε!
Ευχαριστώ για την φιλοξενία.
φίλε Βαγγέλη
προσυπογράφω!
Γιάννη
Ευχαριστώ και χαίρομαι ιδιαίτερα που συνομιλούμε γιατί εκτιμώ όλους εσάς και τις δυνατότητές σας.
Με τον Αντώνη γνωριζόμαστε ιδιαίτερα, μιας και μιλάμε πολιτικά εδώ και χρόνια.
Αλήθεια σε αυτή την αφίσα με την μπουκαμβίλια τι κρατάει; μαχαιράκι ή πενάκι montblanc; Αστειεύομαι!
Θα τον ακούσω και την Παρασκευή στην ομιλία του. Θα ήθελα να γράψω και να απευθύνω κείμενα και στο μπλογκ σας, επί των αρχών και διακηρύξεων.
Όμως με ενοχλεί ιδιαίτερα το ότι για να γράψει κανείς πρέπει να γίνει μέλος.
Νομίζω πως κάτι τέτοιο είναι λάθος για ευνόητους λόγους δεοντολογίας, ανεξαρτησίας κ.λ.π. Άλλο πράγμα να υπάρχει κάποιος που να ελέγχει (χωρίς υποχρεωτικά να το ανακοινώνει) ποιος είναι αυτός που γράφει (όπως συμβαίνει εδώ) με σκοπό να κρατήσει μακριά την χυδαιολογία, και άλλο το γεγονός πως για να γράψω πρέπει να γίνω μέλος. «Δεν είμαι μέλος κανενός» θα έλεγε ο ανώνυμος συμπολίτης μου που έγραψε παραδίπλα και οφείλω να τον σεβαστώ γιατί και εγώ έτσι αισθάνομαι. Το μπλογκ της ΚΕΠΟΜ είναι ο πρώτος πολιτικός και κοινωνικός ανοιχτός χώρος και χορός συζήτησης. Εγώ τουλάχιστον έτσι τον αντιλαμβάνομαι.
Λύστε το και δηλώνω παρών. Έχουμε εξάλλου τόσα πολλά να πούμε.